Hoegaarden ultieme beloning voor hardlopers: witbier, frites en prijzen
Als er één loop is die tot de verbeelding spreekt, dan is het wel de Holle Wegen Jogging in het Belgische Hoegaarden. Vals plat over glibberige kasseien lopen, door de velden van het plaatsje dat zijn roem dankt aan de plaatselijke witbierbrouwerij. Ook nu was Atletiek Maastricht weer van de partij en hoe. Liefst 87 deelnemers stapten zaterdagmiddag in twee bussen waaronder deelnemers aan de 5, de 9 en de 14 kilometer en voor het eerst een mooie afvaardiging wandelaars van onze club.
Vermoedelijk gelokt door de verhalen over de extreem lage inschrijfkosten (5 euro) en de altijd weer even gezellige nazit in de sporthal: de gratis tombola, de prijsuitreiking met olympisch kampioen Gaston Roelants (Tokio 1964) en de onverstaanbare microfonist. Maar ook gelokt door het glas en de twee blikjes ‘Hoeguts’ die je na afloop mee naar huis krijgt, en de plaatselijke frituur die we traditiegetrouw met onze komst overvallen. Er bestaan anekdotes over tombolawinnaars die met hun gewonnen mountainbike vanaf de grens naar Jekerdal moesten fietsen, hun gewonnen friteuse nooit uitgepakt hebben en hardloopwinnaars die hun gewicht of leeftijd in aantal blikjes Hoegaarden uitbetaald kregen.
Daar kunnen we nu weer een gedenkwaardige editie aan toevoegen. Arriverend in de stromende regen, nadat we in de bussen eerst nog even stil hadden gestaan bij het overlijden van Frans Mouthaan en Miriam Delnooz, werden onze lopers bij de start van de Holle Wegen Jogging tot hun verrassing anderhalf uur lang getrakteerd op onverklaarbare Belgische opklaringen en daardoor ideaal hardloopweer. Zo slaagden de deelnemers aan de vijf en de negen kilometer er vrijwel allemaal in droog aan de finish te verschijnen waar ze – met iets wat leek op een handscanner van de Albert Heijn – gebeept werden om in de uitslagen op te duiken. Alleen onze wandelaars en de laatste finishers van de 14 kilometer kregen een stortbui over zich heen.
Maar die werd gauw onder de douche en daarna met een (of meerdere) heerlijke glazen witbier, kriek of Stella weggepoetst. Deze keer hadden Kirsten Smits en Hugo Wilhelmus van tevoren afspraken gemaakt met friture De Zoute Zonde (Zoek maar op, de andere heet ’t Friet-uurtje) en de plaatselijke organisatie waardoor we in de sporthal onze frietjes in twee grote groepen mochten opeten. Voor het zover was, grossierde Atletiek Maastricht ook nu weer in tombola- en hardloopprijzen: hesjes, belts, glazen, vintage bestek en flessen champagne. Te veel om op te noemen. Als grootste afvaardiging kregen we ook nog drie doosjes wijn mee naar huis en werden onze oudste deelnemer en onze verst (verkeerd gestuurd) lopende deelnemer niet vergeten.
En daar bleef het niet bij: ook nu weer keerden onze bussen weer voller huiswaarts dan ze gekomen waren dankzij de Belgische gulheid en gastvrijheid. Hoegaarden is met recht de ultieme beloning voor hardlopers te noemen. Volgend jaar drie bussen?
