Hollewegenjogging Hoegaarden: Gelukkig verandert niet álles in Hoegaarden
Gelukkig verandert niet álles in Hoegaarden
Hoe lang we al in Hoegaarden komen met Atletiek Maastricht, geen idee, maar sommige dingen blijven onveranderd. Zo was de 31ste editie van de Holle Wegen Jogging op zaterdag 16 september weer ouderwets gezellig.
Om half een ’s middags vertrokken we dankzij Hugo Wilhelmus en Kirsten Smits met een touringcar vol 55 sportieve dan wel bourgondische Maastrichtenaren naar het Belgische witbierdorp. We waren in veilige handen met oud AM-lid Con achter het stuur en kwamen dan ook ruim op tijd voor de start van de vijfkilometer aan.
Maar wat was dat nou? Terrassen en erepodium buiten? Geen lange statafels en banken in de bedompte maar knusse jarenzeventigsporthal? Nee, toch? Jawel hoor. Gelukkig konden we het startnummer wel nog binnen ophalen en zo nog iets van die melancholische sfeer proeven. Mede omdat de vestiaire nog op zijn oude vertrouwde plek zat.
Voor de rest speelde zich alles buiten af onder een stralend, iets te heet loopzonnetje. Deelnemers aan de 5, 9 of 14 kilometer moesten niet alleen de vele meter vals plat en kasseien trotseren maar ook afrekenen met de benauwende warmte. Gelukkig was de doedelzakspelende supporter onderweg weer present en wachtte bij aankomst ook nog een feestelijk dj-muziekje.
Je zou denken dat alle AM-deelnemers pr’s zouden lopen om extra snel de beloning aan de finish op te halen: een paar heerlijke blikjes Hoegaarden. Helaas, alle ereplaatsen gingen naar Belgische atleten die blijkbaar nóg meer dorst hadden. Zij kregen als vanouds hun felicitaties van de inmiddels 86-jarige Gaston Roelants overgebracht, olympisch goud-winnaar op de Spelen van Tokio in 1964 op de 3000 meter steeple.
Gelukkig heeft Atletiek Maastricht altijd nog een grote troef achter de hand: de tombola. Frituurpannen, flessen wijn en zelfs mountainbikes vonden hun weg in het verleden op deze wijze al eens van Vlaams-Brabant naar Maastricht.
Maar Huh? Hè? Wát? Geen uitgestalde prijzen? Reden voor Hugo Wilhelmus om hoogstpersoonlijk burgemeester Jean-Pierre Taverniers aan zijn jas te trekken. Schoorvoetend moest de Belgische burgervader bekennen dat de loterij, onder het bewind van een nieuwe organisatie, was afgeschaft.
Dan zat er nog maar één ding op: extra lang op het terras blijven zitten en hopen op een wonder. Dat geschiedde op het moment dat de cateringploeg Friture De Zoute Zonde plunderde. Atletiek Maastricht had de prijs gewonnen voor grootste delegatie. En dus vielen ons twee dozen Chardonnay, een doos Cava en hippe linnen Schinkt se mich nog is vol? ‘I love Hoegaarden’-tassen ten deel.
Daar bleef het niet bij. Want bij het verlaten van het podium kreeg Kirsten Smits – de enige AM-atleet die daarmee het ereplankier haalde – ingefluisterd bij het naar huis gaan iedereen nog even langs de tafels met biertasjes te laten lopen om verspilling tegen te gaan.
Een verzoek waar we uit oogpunt van duurzaamheid graag gehoor aan gaven. En dus keerde om vijf voor zeven de bus voller huiswaarts dan ze gekomen was. Op naar editie 32!
Uw verslaggever Ronald Colee
